Leven en werken in een Parijse buitenwijk
banlieue
27 keer overvallen in de hel die ‘banlieue’ heet
overgenomen van http://nieuws.thepostonline.nl/2013/04/16/leven-en-werken-in-een-parijse-buitenwijk/
door Sjors Remmerswaal: 16-04-2013 13:01 uur
La traduction française par Alfred Vierling apres le texte néerlandais.
Ongeveer een maand geleden waren we Parijs en enkele van de omliggende buitenwijken tijdens een korte vakantie. We brachten ook een bezoek aan een buitenwijk van Parijs met de naam Le
Bourget, waar mevrouw Marie-Neige Sardin woont en leeft. Zij baat daar een boekhandel uit en doet dit al vanaf 1978. Hoewel het toch meer lijkt op wat wij kennen als een uitgebreide
sigarenwinkel met een aantal tijdschriften en kranten liggen er ook klassieke Franse boeken van bekende schrijvers als Rousseau, Voltaire en Balzac.
Ze promoot Franse schrijvers en verkoopt daar literatuur uit het land zelf en ziet dit naast de klassieke functie van de sigarenboer, een ontmoetingsplek van de buurt, ook als een manier om
een stukje cultuur en kennis te verspreiden. Maar het gaat niet zo goed met haar boekhandel, want ze is in de afgelopen zeven jaar maarliefst 26 keer overvallen. Over die ervaringen heeft zij
een boek geschreven: Celle qui dit non (‘Zij die nee zei’).
Radicale verandering
De buitenwijk ten noorden van Parijs, op ongeveer 10 kilometer afstand van Montmarte, waar de schrijfster is opgegroeid, is de afgelopen jaren nogal veranderd. Zelf vat zij dit in haar boek
als volgt samen:
“Het is geen lichte verandering die zich hier heeft afgespeeld, maar een radicale wijziging. De straten, eens bestaande uit kleine toegankelijke huisjes, die mijn ouders deden dromen, zijn
vandaag nauwelijks veilig, en zelfs gevaarlijk. Mensen zoals ik, die hebben geweigerd loyaal te zijn aan de jongerenbendes die de wetten voorschrijven en totaal ongestraft blijven, leven
volledig afgesloten en bewegen zo min mogelijk. De notabelen echter hebben de stad inmiddels verlaten. Men kan ze wat dat betreft begrijpen.”
U begrijpt dat de veroorzakers van deze problemen, de vervelende jongeren zijn. Ze staan ook wel bekend als hangjongeren of probleemjongeren. In Parijs en vooral in de buitenwijken (de
bekende ‘banlieues’) zijn daar tallozen van.
‘Gevoelige’ gebieden
In rapportages van de Chinese, Japanse en Russische televisie, die onbekend zijn met politieke correctheid, spreekt men over invloed van de islam en de grote aanwezigheid van Afrikanen. Maar
de Nederlandse media, in de zeldzame rapportages die ze maken, noemen het slechts “jongeren die het moeilijk hebben.”
Vandaar ook dat de werkelijke situatie in de Franse wijken nauwelijks bij ons bekend is. Inmiddels zijn er in Frankrijk al honderden ‘gevoelige’ gebieden: delen van Frankrijk die de politie
heeft overgelaten aan de bendes.
Zakkenrollers in het Louvre
Zo zijn dus Frankrijk, en Parijs, snel aan het veranderen. De media laten echter nog altijd vooral het positieve zien. Zo kennen we vooral de verhalen over geslaagde migranten, de gezellige
culturele trekpleisters die in reisbladen worden beschreven en “de leuke multiculturele buurtjes” die in de dagbladen naar voren komen.
Maar zelfs het bekende kunstpaleis het Louvre, dat midden in het centrum van Parijs ligt, heeft inmiddels met overlast te kampen en moest zelfs enkele dagen sluiten.
Groepsverkrachtingen
Het verhaal van de schrijfster is echter veel ernstiger. De zesentwintig overvallen zijn niet zomaar kleine gebeurtenissen, maar bestaan uit zware fysieke mishandelingen, bespuwingen, het
slopen van haar zaak en zelfs een groepsverkrachting. Alsof dat allemaal niet ernstig genoeg is, komen daar nog de reacties van de plaatselijke autoriteiten bij. Althans: er komen nauwelijsk
reacties want de autoriteiten doen maar weinig. Die autoriteiten trekken liever haar verhalen in twijfel of geven aan dat ze “maar beter uit de wijk kan vertrekken”.
De daders worden zelden gestraft en kunnen dus overal mee wegkomen. Er is altijd wel weer wat: camera’s die plots niets gefilmd blijken te hebben, getuigen die zich uit angst terugtrekken en
een overheid die de bewoners aan hun lot overlaat.
Extreem geweld
Ook brieven naar hogere personen in het staatsapparaat zoals de Minister-president lijken niet te helpen. Slechts nadat ze de hulp van enkele persorganen heeft ingeroepen krijgt haar verhaal
enige aandacht. Met als gevolg dat de controle en bewaking van de lokale politie iets wordt opgevoerd.
In haar boek beschrijft ze enkele overvallen en de extreme gewelddadigheid daarvan is veelzeggend. Groepen jongeren die binnenvallen, een aanwezige klant met zijn twee kinderen en de
eigenaresse met traangas bespuiten, haar vervolgens nog een paar klappen verkopen, om uiteindelijk de kas en wat waardevolle spullen mee te nemen. Of die keer dat in de straat waar ze loopt
een scooter voorbijkomt en ze “een lasso om haar nek krijgt” waarmee ze haar enkele meters door de straat sleuren.
Feiten gebagatelliseerd
Zeer ernstige verhalen dus. Het is echter opvallend hoe opzichtig ze telkens wordt verraden door een intellectuele bovenlaag die enkel met het eigen belang bezig is. Ze klagen over de
populisten die verkeerde opvattingen hebben en vinden dat de immigranten slecht behandeld worden. Daarbij laten ze voortdurend weten hoe blij ze worden van zoveel gezellig nieuwe culturen en
nieuwe mensen in het land, maar zelf verkiezen ze om in de bijna geheel blanke en goed beveiligde binnenstad van Parijs te wonen. En onderwijl steken ze geen vinger uit en slaan ze zelfs
verwijtende taal uit naar hun medeburgers die elke dag met dergelijke intimidatie moet zien te leven.
Het meerdeel van de Franse pers schrijft in bedekte termen over de buitenwijken van de grote steden. De aard van de feiten wordt gebagatelliseerd en de afkomst van de personen wordt altijd
verzwegen.
‘Dood in mijn winkel’
Het is moeilijk in te zien hoe dit verhaal van de moedige boekhandelaar in Le Bourget zal aflopen, maar zelf schrijft ze in haar boek dat ze denkt “op een dag dood in haar winkel te worden
aangetroffen”.
Ze schrijft zich nergens meer veilig te voelen, “noch bij mij thuis, noch in de boekhandel, noch op de straat”.
@SjorsRemmerswaal.
La Vie et La Vocation dans une ville de banlieue parisienne
Il y a environ un mois , j’ai visité avec quelques copains Paris et quelques-unes des banlieues au cours d’un bref séjour. Nous avons passé une visite de solidarité dans une de ces communes
de banlieue Parisienne, notamment Le Bourget où Marie-Neige Sardin mène sa vie en exploitant une librairie. Il s’agît plutôt d’ un petit commerce de proximité où l’ on vend un certain nombre
de magazines et de journaux mais aussi de la littérature classique en format poche avec des écrivains célèbres comme Rousseau, Voltaire et Balzac.
Elle promeut la vente des écrivains français et la littérature de son pays et conçoit sa petite librairie comme un endroit de rencontre du quartier; servant également à la diffusion de la
culture et des connaissances. Mais son sort et sa librairie ne vont pas bien ayant été victime de 26 cambriolages dans les sept dernières années, elle a écrit un livre sur son expérience
‘Celle qui dit non.’ « (1)
Cette banlieue au nord de Paris, à environ 10 km de Montmartre, où elle a grandi a beaucoup changé et elle résume cet altération ainsi:
Ce n’est pas un léger changement qui s’est produit ici, mais un changement radical. Les rues, une fois constitués de petites maisons accessibles, dont mes parents ne pouvaient qu’ en rêver
sont aujourd’hui pratiquement trop dangereuses pour y parcourir. Ceux qui, comme moi, ont refusé d’être fidèle aux gangs de jeunes qui y prescrivent les lois et ça en impunité totale, vivent
en s’ enfermant, en ne sortissant qu’ au moins que possible. Les notables ont quitté la ville. On les comprend. (1)
On vous fait croire que ces problèmes sont causés par des jeunes qui s’ ennuient et qui traînassent ,obnubilés par leurs propres problèmes. A Paris, et surtout dans les banlieues notoires,
leur nombre est incalculable. Dans les rapports télévisés chinois, japonais et russes (2)
qui ignorent le politiquement correct, on parle sans ambages de l’influence de l’Islam et de la forte présence des Africains, mais les média néerlandais dans leurs rares rapports s’ obstinent
à faire référence aux jeunes défavorisés. D’où l’ ignorance totale de la situation dans les quartiers notoires en France. Mi-temps , en France, il existe déjà de centaines de zones
«sensibles», abandonnées par la police aux mains de bandes. (4)
Ainsi la France et Paris sont-elles en train de s’altérer. On exalte les histoires de succès de certains immigrants; on fait valoir les attractions animées des quartiers multiculturels dont
la convivialité et l’ ambition sont relevées par les magazines. Pourtant le palais du Louvre, le musée d’art le plus renommé situé au centre de la ville lui aussi est confronté aux problèmes
et se voit obligé de fermer la porte pendant quelques jours (3)
Mais l’histoire de cette femme est beaucoup plus grave. Les 26 cambriolages ne font pas seulement de petits chocs, mais se composent de graves sévices physiques, projection d’acide sur le
corps ; la démolition de sa librairie et en comble de misère, elle devient victime d’un viol collectif. Comme si tout cela n’était pas déjà assez mauvais, s’y ajoutent les commentaires des
autorités locales, qui ensuite se solidifient en presqu’ immobilisme ou pire qui mettent en doute ses histoires et qui plus est lui suggèrent qu’ il vaille mieux partir pour de bon.
En outre, les auteurs ne sont jamais punis et l’ échappent belle. Les caméras qui tout d’un coup ri’ ont rien enregistré, les témoins qui se retirent par crainte et un gouvernement qui l’
abandonne à son sort. S’y ajoutent les lettres à des personnes hautement placées dans l’appareil d’Etat, comme le premier-ministre restant sans résultat que ne puisse lui attribuer que
l’attention à son sujet prêtée par quelques journaux suite de ses invocations acharnées; dont s’ ensuite enfin le contrôle et la surveillance de la police locale légèrement augmentée.
Elle décrit dans son livre plusieurs braquages, dont la grossièreté en dit long. Les jeunes l’ envahissent et la pulvérisent avec du gaz lacrymogène elle-même mais aussi un homme avec deux
enfants tous présent par hasard; puis lui lancent quelques coups de poing et volent ensuite l’argent et quelques objets de valeur. Ou une autre fois dans la rue un scooter l’ attrape et lui
passe un lasso autour de son cou; elle sera la, traînée quelques mètres tout au long de la rue.
Très sérieux donc tout ça , cependant, il est beaucoup plus frappant de constater qu’ elle est trahie par une élite intellectuelle qui s’ occupe exclusivement de son propre intérêt. Ils se
plaignent du populisme propageant des idées fausses et s’ obstinent à s’ imaginer que ce sont plutôt les immigrés qui seraient les mal traités. Il soulèvent les gémissements joyeux à la
pensée de tant de belles nouvelles cultures et de nouvelles personnes dans le pays, mais eux-mêmes préfèrent élire domicile dans les quartiers entièrement blancs et bien protégés de Paris
sans pour autant s’ abstenir de montrer du doigt ou même lancer des reproches vers les Européens quotidiennement exposés à de telles intimidations.
La quasi-totalité de la presse française (et néerlandaise) pratique un camouflage verbal dans l’accomplissement des commentaires sur la périphérie des grandes villes. La nature des faits est
minimisée; les origines des personnes cachées. Il est difficile de voir comment cette histoire de la courageuse libraire du Bourget aboutira, elle écrit craindre elle-même d’etre trouvée un
jour morte dans sa boutique. Ce crie de cœur révèle qu’elle ne se sent jamais en sécurité ni chez elle ni dans la librairie ni dans la rue.” (1)
Sjors Remmerswaal
Sources:
(1) Livre: Celle qui présente non – Marie-Neige Sardin, Editions L’oeuvre Octobre 2011
(2) http://www.buzzmoica.fr/video/quand-la-tele-russe-parle-de-paris–36180
(3)
(4) http://sig.ville.gouv.fr/Atlas/ZUS/
Expression Libre: http://m.neige.free.fr et http://le-bourget.over-blog.com/
http://www.alfredvierling.com/?p=2979
/fdata%2F2583356%2Favatar-blog-1080719032-tmpphpZgoCZ5.gif){kind=avatar}
